İsminize en uygun ismi bulmak ister misiniz?
Karyağdı isminin anlamı: Karlı günde doğan beyaz tenli kız çocuklarına verilen bir ad. Karyağdı ismi Türkçe kökenli bir Kız ismidir.
Karyağdı İsminin Anlamı Nedir? Karyağdı İsminin AnaliziKarsel: Karın erimesiyle oluşan sel.
Karakız: Esmer kız.
Karye: Köy. Kasabadan küçük olan yerleşim yeri. Kuran’da bir çok ayette geçmektedir (Örn: Bakara 58, 259).
Karlyn: Freeman, adam, Ahbap
Karnaim: boynuzları
Karissa: Okşamak
Kariina: bulundu
Karyan: karanlık bir
Karanfil: Güzel renkli çiçekler açan bir süs bitkisi.
Karyağdı: Karlı günde doğan beyaz tenli kız çocuklarına verilen bir ad.
Karessa: çok sevgili
Karisa: çok sevgili
Karmit: Rab `ın bağ
Karima: Noble, cömert
Karis: Grace;
Karmen: Kırmızböceğinden elde edilen parlak kırmızı saydam boya ve bu boyanın rengi.
Kareena: saf, masum, f arkadaşım
Karine: övme
Karaca: 1. Geyikgillerden, boynuzları küçük ve çatallı bir av hayvanı. 2. Esmer.
Karadut: Siyah renkli dut.
Kardan: Kar gibi, ak, beyaz, temiz, saf.
Karsu: Kar suyu, baharda dağların zirvesinden eriyerek akan su.
Karmelita: Rab `ın bağ
Karasungur: Soğukkanlı, sakin esmer kimse.
Karanalp: Kara yağız, kahraman yiğit.
Karamık: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı. - bk. Karamuk
Karaörs: Kuvveti, güçlü kimse.
Karun: Çok zengin kimse. Kur’an’da kendisinden çok zengin olarak söz edilen ve bütün mal varlığı bir anda yok olan kişi. Kuran’da Ankebut 24, Mu’min 39, Kasas 76 ve 79. ayetlerde geçer.
Karaşın: Esmer.
Kargın: 1. Taşkın su. 2. Bol, çok. 3. Doymuş, tok. 4. Erimiş buz ve kar parçalarının oluşturduğu akarsu. 5. Çağlayan.
Karaduman: Siyah duman.
Karpos: Kâr
Karabet: Yakınlık, hısımlık, akrabalık.
Karakan: Bir tür dağ ağacı.
Karasüyek: Eski Türklerde soylular karşıtı olan halk katmanı.
Karatay: Anadolu Selçuklu devlet adamı.
Karaçelik: Kuvvetli, güçlü esmer kimse.
Karakaya: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karademir: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karluk: Türk boylarından biri.
Kartal: Yırtıcı bir tür kuş
Karim: cömert
Karakuş: Kartal cinsindan kuşlara verilen genel ad.
Kardelen: Karda yaşayabilen çiçek
Karapet: Güneş ışıklarının efendisi, güneş
Karacan: Esmer kimse.
Karatekin: Esmer kimse.
Karatün: Karanlık gece.
Karan: 1. Kahraman, yürekli. 2. Karanlık.
Karcan: Esmer kimse. bk. Karacan
Karsten: İsa şöyle bir
Karakoca: 1. Saçı sakalı ağarmayan yaşlı adam. 2. Büyümeden yaşlanan kavruk ağaç.
Karabudun: Esmer milletten olan.
Kargınalp: Coşkulu, taşkın, hareketli yiğit.
Karakurt: Deneyimli esmer kimse.
Karamuk: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı.
Karık: 1. Bağ ve bahçelerde sebze ekmek için ayrılan bölümler. 2. Karışık, karışmış.
Karaçay: Bir Türk kavminin adı.
Karaalp: Esmer, kara yağız yiğit.
Kara: 1. En koyu renk, siyah. 2. Zenci, esmer.
Karacabey: 1. Esmer bey. 2. Kahramanlığıyla ün salmış bir Türk komutanı.
Karabörü: İşini iyi bilen esmer kimse.
Karlukhan: Karluk boyunun hanı.
Karadoğan: Esmer olarak dünyaya gelen.
Karayel: Kuzeybatıdan esen, genellikle soğuk yel.
Karabaş: 1. Hiç evlenmemiş erkek, bekâr. 2. Evlenmeyen rahip. 3. Kışa dayanıklı sert buğday.
Karataş: Siyah taş, hacerülesvet.
Kardeş: 1. Aynı ana babadan doğmuş veya ana babadan biri ayrı olan çocukların birbirine göre adı. 2. Çok yakın arkadaş, dost.
Karabatak: 1. Balıkla beslenen, gagası uzun ve sivri kara tüylü bir deniz kuşu. 2. Geleceğini düşünmeden yaşayan, savurgan.
Karakaş: Gür ve kara kaşları olan kimse.
Karamürsel: 1. Marmara Denizi kıyılarında işleyen küçük teknelere verilen ad. 2. Marmara bölgesinde Kocaeli’nin ilçe merkezi.
Karaer: Kara yağız, esmer yiğit.
Karacı: 1. Gönül alan. 2. Gözetleyici.
Karamut: Kara baht, kötü şans.
Kartay: Yaşlı, pir.
Karin: Yakın. Yakınında olan. Yakın dost. Nail olan. Hısım komşu. Kuran’da geçmektedir. (Kaf 23-27). Japonca anime ve manga serisi Naruto’da kurgusal bir karakterdir.
Karakucak: 1. Sarılma, kucaklama, kavrama, tutuşma. 2. En eski Türk güreş biçimi.
Karadeniz: Türkiye´nin kuzeyindeki büyük deniz.
Karhan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.- bk. Karahan
Kargı: 1. Eskiden silah olarak kullanılan, ucu sivri demirli, ağaçtan yapılmış uzun sırık. 2. Kamış, saz.
Karlu: Karlı.
Karatan: Şafak sökmeden önceki alaca karanlık.
Karabey: Esmer, yağız bey.
Karakalpak: Orta Asya´da yaşayan bir Türk boyu.
Karasal: Kara ile ilgili.
Karındaş: Kardeş.
Karayağız: Koyu esmer kimse.
Karasu: Ağır akan su.
Kareem: Cömert
Karabay: Esmer, yağız kimse.
Karaman: 1. Esmer, kara yağız insan. 2. Güneybatıdan esen yel.
Karacakurt: Yaşlı ve deneyimli esmer kimse.
Karaoğlan: Esmer renkli çocok.
Karabuğra: Deve gibi boylu boslu olan kimse.
Karahan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.
Karapars: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karadağ: Bulutlarla kaplı dağ.
Karanbay: Kahraman, yürekli kimse.
Karabulut: Koyu esmer renkte büyük yağmur bulutu.
Karaçar: Kötü ruhlar.
Karaboğa: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karabükey: Güçlü güreşçi.
Kartekin: Kar gibi saf, temiz kimse.
Karakoç: Delikanlı, yiğit esmer kimse.
Karmel: Bağ
Karakoyun: Uysal, ılımlı esmer kimse.
Karabuğday: Tohumları için yetiştirilen bir yıllık bitki.
Karlık: Kar kuyusu.