İsminize en uygun ismi bulmak ister misiniz?
Karnaim isminin anlamı: boynuzları. Karnaim ismi İbranice kökenli bir Kız ismidir.
Karnaim İsminin Anlamı Nedir? Karnaim İsminin AnaliziKarisa: çok sevgili
Karmen: Kırmızböceğinden elde edilen parlak kırmızı saydam boya ve bu boyanın rengi.
Kibzaim: şehir
Karima: Noble, cömert
Karakız: Esmer kız.
Karessa: çok sevgili
Gederothaim: çitlerin
Karyan: karanlık bir
Karanfil: Güzel renkli çiçekler açan bir süs bitkisi.
Karissa: Okşamak
Karis: Grace;
Karnaim: boynuzları
Kardan: Kar gibi, ak, beyaz, temiz, saf.
Kareena: saf, masum, f arkadaşım
Karmelita: Rab `ın bağ
Karlyn: Freeman, adam, Ahbap
Karyağdı: Karlı günde doğan beyaz tenli kız çocuklarına verilen bir ad.
Karine: övme
Karaca: 1. Geyikgillerden, boynuzları küçük ve çatallı bir av hayvanı. 2. Esmer.
Karsu: Kar suyu, baharda dağların zirvesinden eriyerek akan su.
Kariina: bulundu
Karsel: Karın erimesiyle oluşan sel.
Karye: Köy. Kasabadan küçük olan yerleşim yeri. Kuran’da bir çok ayette geçmektedir (Örn: Bakara 58, 259).
Karadut: Siyah renkli dut.
Karmit: Rab `ın bağ
Efraim: verimli
Karaman: 1. Esmer, kara yağız insan. 2. Güneybatıdan esen yel.
Karakaya: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Chushan-Rishathaim: suçlarınız bir siyahlık
Karamürsel: 1. Marmara Denizi kıyılarında işleyen küçük teknelere verilen ad. 2. Marmara bölgesinde Kocaeli’nin ilçe merkezi.
Kara: 1. En koyu renk, siyah. 2. Zenci, esmer.
Karaörs: Kuvveti, güçlü kimse.
Karakalpak: Orta Asya´da yaşayan bir Türk boyu.
Karasungur: Soğukkanlı, sakin esmer kimse.
Karlu: Karlı.
Karaboğa: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karaçelik: Kuvvetli, güçlü esmer kimse.
Karaşın: Esmer.
Karakucak: 1. Sarılma, kucaklama, kavrama, tutuşma. 2. En eski Türk güreş biçimi.
Karasu: Ağır akan su.
Kartal: Yırtıcı bir tür kuş
Karaer: Kara yağız, esmer yiğit.
Kartekin: Kar gibi saf, temiz kimse.
Karamut: Kara baht, kötü şans.
Karademir: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karabatak: 1. Balıkla beslenen, gagası uzun ve sivri kara tüylü bir deniz kuşu. 2. Geleceğini düşünmeden yaşayan, savurgan.
Karaoğlan: Esmer renkli çocok.
Karabet: Yakınlık, hısımlık, akrabalık.
Karayağız: Koyu esmer kimse.
Kargı: 1. Eskiden silah olarak kullanılan, ucu sivri demirli, ağaçtan yapılmış uzun sırık. 2. Kamış, saz.
Karan: 1. Kahraman, yürekli. 2. Karanlık.
Karadoğan: Esmer olarak dünyaya gelen.
Karakurt: Deneyimli esmer kimse.
Daim: Sürekli, sonsuz.
Karahan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.
Karındaş: Kardeş.
Karin: Yakın. Yakınında olan. Yakın dost. Nail olan. Hısım komşu. Kuran’da geçmektedir. (Kaf 23-27). Japonca anime ve manga serisi Naruto’da kurgusal bir karakterdir.
Karacabey: 1. Esmer bey. 2. Kahramanlığıyla ün salmış bir Türk komutanı.
Karakoca: 1. Saçı sakalı ağarmayan yaşlı adam. 2. Büyümeden yaşlanan kavruk ağaç.
Karasal: Kara ile ilgili.
Mizraim: çalışmalarda
Karakoç: Delikanlı, yiğit esmer kimse.
Karatün: Karanlık gece.
Ephraim: Çok vruchtvol
Karadeniz: Türkiye´nin kuzeyindeki büyük deniz.
Karatekin: Esmer kimse.
Haim: Hayat
Kardelen: Karda yaşayabilen çiçek
Karakaş: Gür ve kara kaşları olan kimse.
Karık: 1. Bağ ve bahçelerde sebze ekmek için ayrılan bölümler. 2. Karışık, karışmış.
Karabulut: Koyu esmer renkte büyük yağmur bulutu.
Kardeş: 1. Aynı ana babadan doğmuş veya ana babadan biri ayrı olan çocukların birbirine göre adı. 2. Çok yakın arkadaş, dost.
Karadağ: Bulutlarla kaplı dağ.
Kareem: Cömert
Karapet: Güneş ışıklarının efendisi, güneş
Karatay: Anadolu Selçuklu devlet adamı.
Karanbay: Kahraman, yürekli kimse.
Karabuğday: Tohumları için yetiştirilen bir yıllık bitki.
Saim: Oruç tutan, oruçlu
Karacakurt: Yaşlı ve deneyimli esmer kimse.
Karanalp: Kara yağız, kahraman yiğit.
Karpos: Kâr
Karacı: 1. Gönül alan. 2. Gözetleyici.
Kargın: 1. Taşkın su. 2. Bol, çok. 3. Doymuş, tok. 4. Erimiş buz ve kar parçalarının oluşturduğu akarsu. 5. Çağlayan.
Karaçar: Kötü ruhlar.
Karataş: Siyah taş, hacerülesvet.
Karabaş: 1. Hiç evlenmemiş erkek, bekâr. 2. Evlenmeyen rahip. 3. Kışa dayanıklı sert buğday.
Naim: Uyuyan, uykuda olan
Karaalp: Esmer, kara yağız yiğit.
Kartay: Yaşlı, pir.
Karakuş: Kartal cinsindan kuşlara verilen genel ad.
Karun: Çok zengin kimse. Kur’an’da kendisinden çok zengin olarak söz edilen ve bütün mal varlığı bir anda yok olan kişi. Kuran’da Ankebut 24, Mu’min 39, Kasas 76 ve 79. ayetlerde geçer.
Karamuk: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı.
Karamık: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı. - bk. Karamuk
Karakan: Bir tür dağ ağacı.
Karhan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.- bk. Karahan
Karakoyun: Uysal, ılımlı esmer kimse.
Karabuğra: Deve gibi boylu boslu olan kimse.
Karabörü: İşini iyi bilen esmer kimse.
Karatan: Şafak sökmeden önceki alaca karanlık.
Karayel: Kuzeybatıdan esen, genellikle soğuk yel.
Karlukhan: Karluk boyunun hanı.
Karim: cömert
Karmel: Bağ
Zaim: Kefil.
Karlık: Kar kuyusu.
Karasüyek: Eski Türklerde soylular karşıtı olan halk katmanı.
Karaçay: Bir Türk kavminin adı.
Diblaim: incir küme
Karsten: İsa şöyle bir
Karacan: Esmer kimse.
Kaim: 1. Birinin yerine geçen. 2. Bir işte sebat eden, direnen. 3. Ayakta duran.
Karabay: Esmer, yağız kimse.
Karabey: Esmer, yağız bey.
Karluk: Türk boylarından biri.
Karcan: Esmer kimse. bk. Karacan
Kargınalp: Coşkulu, taşkın, hareketli yiğit.
Karabükey: Güçlü güreşçi.
Karabudun: Esmer milletten olan.
Karaduman: Siyah duman.
Karapars: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.