İsminize en uygun ismi bulmak ister misiniz?
Karma isminin anlamı: Eylem;. Karma ismi Hinduca kökenli bir Kız ismidir.
Karma İsminin Anlamı Nedir? Karma İsminin AnaliziKareena: saf, masum, f arkadaşım
Sırma: Altın yaldızlı, ya da yaldızsız ince gümüş tel
Karlyn: Freeman, adam, Ahbap
Serma: Soğuk.
Karakız: Esmer kız.
Kariina: bulundu
Erma: Savaş tanrıçası. Bütün, tüm.
Karmelita: Rab `ın bağ
Karima: Noble, cömert
Karyan: karanlık bir
Karis: Grace;
Karanfil: Güzel renkli çiçekler açan bir süs bitkisi.
Karissa: Okşamak
Karmit: Rab `ın bağ
Karye: Köy. Kasabadan küçük olan yerleşim yeri. Kuran’da bir çok ayette geçmektedir (Örn: Bakara 58, 259).
Karessa: çok sevgili
Karaca: 1. Geyikgillerden, boynuzları küçük ve çatallı bir av hayvanı. 2. Esmer.
Karisa: çok sevgili
Karadut: Siyah renkli dut.
Burma: Burularak yapılmış altın bilezik. Halk ağzında Musluk. Halk ağzında Kuru incir. Halk ağzında Eğrilmek için bükülmüş yün
Karyağdı: Karlı günde doğan beyaz tenli kız çocuklarına verilen bir ad.
Karsel: Karın erimesiyle oluşan sel.
Karnaim: boynuzları
Karsu: Kar suyu, baharda dağların zirvesinden eriyerek akan su.
Kardan: Kar gibi, ak, beyaz, temiz, saf.
Karine: övme
Karmen: Kırmızböceğinden elde edilen parlak kırmızı saydam boya ve bu boyanın rengi.
Karatay: Anadolu Selçuklu devlet adamı.
Kargın: 1. Taşkın su. 2. Bol, çok. 3. Doymuş, tok. 4. Erimiş buz ve kar parçalarının oluşturduğu akarsu. 5. Çağlayan.
Karlukhan: Karluk boyunun hanı.
Karanbay: Kahraman, yürekli kimse.
Karpos: Kâr
Karadağ: Bulutlarla kaplı dağ.
Kargınalp: Coşkulu, taşkın, hareketli yiğit.
Karluk: Türk boylarından biri.
Karaşın: Esmer.
Karacabey: 1. Esmer bey. 2. Kahramanlığıyla ün salmış bir Türk komutanı.
Karaman: 1. Esmer, kara yağız insan. 2. Güneybatıdan esen yel.
Karaduman: Siyah duman.
Karsten: İsa şöyle bir
Karadeniz: Türkiye´nin kuzeyindeki büyük deniz.
Karındaş: Kardeş.
Karanalp: Kara yağız, kahraman yiğit.
Karaçar: Kötü ruhlar.
Karabulut: Koyu esmer renkte büyük yağmur bulutu.
Karim: cömert
Karakalpak: Orta Asya´da yaşayan bir Türk boyu.
Karabudun: Esmer milletten olan.
Karaörs: Kuvveti, güçlü kimse.
Karabörü: İşini iyi bilen esmer kimse.
Karapars: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Kartekin: Kar gibi saf, temiz kimse.
Karun: Çok zengin kimse. Kur’an’da kendisinden çok zengin olarak söz edilen ve bütün mal varlığı bir anda yok olan kişi. Kuran’da Ankebut 24, Mu’min 39, Kasas 76 ve 79. ayetlerde geçer.
Karakucak: 1. Sarılma, kucaklama, kavrama, tutuşma. 2. En eski Türk güreş biçimi.
Karık: 1. Bağ ve bahçelerde sebze ekmek için ayrılan bölümler. 2. Karışık, karışmış.
Karadoğan: Esmer olarak dünyaya gelen.
Karasungur: Soğukkanlı, sakin esmer kimse.
Karcan: Esmer kimse. bk. Karacan
Karan: 1. Kahraman, yürekli. 2. Karanlık.
Karacakurt: Yaşlı ve deneyimli esmer kimse.
Karamürsel: 1. Marmara Denizi kıyılarında işleyen küçük teknelere verilen ad. 2. Marmara bölgesinde Kocaeli’nin ilçe merkezi.
Karakoyun: Uysal, ılımlı esmer kimse.
Karacı: 1. Gönül alan. 2. Gözetleyici.
Karakaya: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karacan: Esmer kimse.
Karatekin: Esmer kimse.
Karatün: Karanlık gece.
Karin: Yakın. Yakınında olan. Yakın dost. Nail olan. Hısım komşu. Kuran’da geçmektedir. (Kaf 23-27). Japonca anime ve manga serisi Naruto’da kurgusal bir karakterdir.
Karabaş: 1. Hiç evlenmemiş erkek, bekâr. 2. Evlenmeyen rahip. 3. Kışa dayanıklı sert buğday.
Kara: 1. En koyu renk, siyah. 2. Zenci, esmer.
Karamık: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı. - bk. Karamuk
Karakurt: Deneyimli esmer kimse.
Karataş: Siyah taş, hacerülesvet.
Karakan: Bir tür dağ ağacı.
Karaer: Kara yağız, esmer yiğit.
Karlu: Karlı.
Kartay: Yaşlı, pir.
Kartal: Yırtıcı bir tür kuş
Karhan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.- bk. Karahan
Karamuk: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı.
Karakaş: Gür ve kara kaşları olan kimse.
Karabuğra: Deve gibi boylu boslu olan kimse.
Karayel: Kuzeybatıdan esen, genellikle soğuk yel.
Karasal: Kara ile ilgili.
Karatan: Şafak sökmeden önceki alaca karanlık.
Karabükey: Güçlü güreşçi.
Karabuğday: Tohumları için yetiştirilen bir yıllık bitki.
Karaboğa: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karakoç: Delikanlı, yiğit esmer kimse.
Karaalp: Esmer, kara yağız yiğit.
Kargı: 1. Eskiden silah olarak kullanılan, ucu sivri demirli, ağaçtan yapılmış uzun sırık. 2. Kamış, saz.
Karabatak: 1. Balıkla beslenen, gagası uzun ve sivri kara tüylü bir deniz kuşu. 2. Geleceğini düşünmeden yaşayan, savurgan.
Karaçay: Bir Türk kavminin adı.
Karakuş: Kartal cinsindan kuşlara verilen genel ad.
Karamut: Kara baht, kötü şans.
Karabay: Esmer, yağız kimse.
Karasu: Ağır akan su.
Kareem: Cömert
Karmel: Bağ
Karakoca: 1. Saçı sakalı ağarmayan yaşlı adam. 2. Büyümeden yaşlanan kavruk ağaç.
Karaoğlan: Esmer renkli çocok.
Karlık: Kar kuyusu.
Karasüyek: Eski Türklerde soylular karşıtı olan halk katmanı.
Karabet: Yakınlık, hısımlık, akrabalık.
Kardeş: 1. Aynı ana babadan doğmuş veya ana babadan biri ayrı olan çocukların birbirine göre adı. 2. Çok yakın arkadaş, dost.
Karahan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.
Karabey: Esmer, yağız bey.
Karademir: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Kardelen: Karda yaşayabilen çiçek
Karayağız: Koyu esmer kimse.
Karapet: Güneş ışıklarının efendisi, güneş
Karaçelik: Kuvvetli, güçlü esmer kimse.