İsminize en uygun ismi bulmak ister misiniz?
Karasu isminin anlamı: Ağır akan su.. Karasu ismi Türkçe kökenli bir Erkek ismidir.
Karasu İsminin Anlamı Nedir? Karasu İsminin AnaliziKaressa: çok sevgili
Karisa: çok sevgili
Karakız: Esmer kız.
Karye: Köy. Kasabadan küçük olan yerleşim yeri. Kuran’da bir çok ayette geçmektedir (Örn: Bakara 58, 259).
Karyağdı: Karlı günde doğan beyaz tenli kız çocuklarına verilen bir ad.
Karmen: Kırmızböceğinden elde edilen parlak kırmızı saydam boya ve bu boyanın rengi.
Kariina: bulundu
Esilasu: Esila ve Su isimlerinin bir araya getirilmesi ile oluşmuş bir isimdir. Bkz: Esila ve Su
Karmelita: Rab `ın bağ
Karis: Grace;
Karadut: Siyah renkli dut.
Karine: övme
Karmit: Rab `ın bağ
Elasu: Ela ve Su isimlerinin bir araya gelmesi ile oluşmuştur. Bkz: Ela ve Su
Karlyn: Freeman, adam, Ahbap
Kareena: saf, masum, f arkadaşım
Karyan: karanlık bir
Kardan: Kar gibi, ak, beyaz, temiz, saf.
Karsel: Karın erimesiyle oluşan sel.
Karnaim: boynuzları
Karima: Noble, cömert
Karsu: Kar suyu, baharda dağların zirvesinden eriyerek akan su.
Karissa: Okşamak
Karanfil: Güzel renkli çiçekler açan bir süs bitkisi.
Karaca: 1. Geyikgillerden, boynuzları küçük ve çatallı bir av hayvanı. 2. Esmer.
Kargı: 1. Eskiden silah olarak kullanılan, ucu sivri demirli, ağaçtan yapılmış uzun sırık. 2. Kamış, saz.
Karamut: Kara baht, kötü şans.
Karahan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.
Karabuğra: Deve gibi boylu boslu olan kimse.
Karin: Yakın. Yakınında olan. Yakın dost. Nail olan. Hısım komşu. Kuran’da geçmektedir. (Kaf 23-27). Japonca anime ve manga serisi Naruto’da kurgusal bir karakterdir.
Kardeş: 1. Aynı ana babadan doğmuş veya ana babadan biri ayrı olan çocukların birbirine göre adı. 2. Çok yakın arkadaş, dost.
Karaalp: Esmer, kara yağız yiğit.
Karatün: Karanlık gece.
Karaçar: Kötü ruhlar.
Karakoyun: Uysal, ılımlı esmer kimse.
Kargın: 1. Taşkın su. 2. Bol, çok. 3. Doymuş, tok. 4. Erimiş buz ve kar parçalarının oluşturduğu akarsu. 5. Çağlayan.
Karadeniz: Türkiye´nin kuzeyindeki büyük deniz.
Karakoca: 1. Saçı sakalı ağarmayan yaşlı adam. 2. Büyümeden yaşlanan kavruk ağaç.
Karayağız: Koyu esmer kimse.
Kartekin: Kar gibi saf, temiz kimse.
Karlık: Kar kuyusu.
Kartal: Yırtıcı bir tür kuş
Karabatak: 1. Balıkla beslenen, gagası uzun ve sivri kara tüylü bir deniz kuşu. 2. Geleceğini düşünmeden yaşayan, savurgan.
Karacan: Esmer kimse.
Karamık: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı. - bk. Karamuk
Karanalp: Kara yağız, kahraman yiğit.
Karaçay: Bir Türk kavminin adı.
Kargınalp: Coşkulu, taşkın, hareketli yiğit.
Karhan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.- bk. Karahan
Karayel: Kuzeybatıdan esen, genellikle soğuk yel.
Karaşın: Esmer.
Karcan: Esmer kimse. bk. Karacan
Karamürsel: 1. Marmara Denizi kıyılarında işleyen küçük teknelere verilen ad. 2. Marmara bölgesinde Kocaeli’nin ilçe merkezi.
Kareem: Cömert
Karluk: Türk boylarından biri.
Karabuğday: Tohumları için yetiştirilen bir yıllık bitki.
Karabulut: Koyu esmer renkte büyük yağmur bulutu.
Karaçelik: Kuvvetli, güçlü esmer kimse.
Karpos: Kâr
Karapars: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karasu: Ağır akan su.
Karan: 1. Kahraman, yürekli. 2. Karanlık.
Kardelen: Karda yaşayabilen çiçek
Karataş: Siyah taş, hacerülesvet.
Karakoç: Delikanlı, yiğit esmer kimse.
Karacabey: 1. Esmer bey. 2. Kahramanlığıyla ün salmış bir Türk komutanı.
Karaörs: Kuvveti, güçlü kimse.
Kartay: Yaşlı, pir.
Karabay: Esmer, yağız kimse.
Karatay: Anadolu Selçuklu devlet adamı.
Karadoğan: Esmer olarak dünyaya gelen.
Karakucak: 1. Sarılma, kucaklama, kavrama, tutuşma. 2. En eski Türk güreş biçimi.
Karakuş: Kartal cinsindan kuşlara verilen genel ad.
Karabey: Esmer, yağız bey.
Karaboğa: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karaduman: Siyah duman.
Karadağ: Bulutlarla kaplı dağ.
Karasal: Kara ile ilgili.
Karındaş: Kardeş.
Karademir: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karakan: Bir tür dağ ağacı.
Karasüyek: Eski Türklerde soylular karşıtı olan halk katmanı.
Karacakurt: Yaşlı ve deneyimli esmer kimse.
Karakaya: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karasungur: Soğukkanlı, sakin esmer kimse.
Karatan: Şafak sökmeden önceki alaca karanlık.
Karacı: 1. Gönül alan. 2. Gözetleyici.
Karaman: 1. Esmer, kara yağız insan. 2. Güneybatıdan esen yel.
Kara: 1. En koyu renk, siyah. 2. Zenci, esmer.
Karabörü: İşini iyi bilen esmer kimse.
Karaoğlan: Esmer renkli çocok.
Karabaş: 1. Hiç evlenmemiş erkek, bekâr. 2. Evlenmeyen rahip. 3. Kışa dayanıklı sert buğday.
Karmel: Bağ
Karabet: Yakınlık, hısımlık, akrabalık.
Karsten: İsa şöyle bir
Karun: Çok zengin kimse. Kur’an’da kendisinden çok zengin olarak söz edilen ve bütün mal varlığı bir anda yok olan kişi. Kuran’da Ankebut 24, Mu’min 39, Kasas 76 ve 79. ayetlerde geçer.
Karakalpak: Orta Asya´da yaşayan bir Türk boyu.
Karakaş: Gür ve kara kaşları olan kimse.
Karlu: Karlı.
Karabudun: Esmer milletten olan.
Karlukhan: Karluk boyunun hanı.
Karapet: Güneş ışıklarının efendisi, güneş
Karanbay: Kahraman, yürekli kimse.
Karakurt: Deneyimli esmer kimse.
Karaer: Kara yağız, esmer yiğit.
Karabükey: Güçlü güreşçi.
Karatekin: Esmer kimse.
Karamuk: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı.
Karim: cömert
Karık: 1. Bağ ve bahçelerde sebze ekmek için ayrılan bölümler. 2. Karışık, karışmış.