İsminize en uygun ismi bulmak ister misiniz?
Karaşın isminin anlamı: Esmer. Karaşın ismi Türkçe kökenli bir Erkek ismidir.
Karaşın İsminin Anlamı Nedir? Karaşın İsminin AnaliziKaris: Grace;
Karmen: Kırmızböceğinden elde edilen parlak kırmızı saydam boya ve bu boyanın rengi.
Karakız: Esmer kız.
Karyan: karanlık bir
Karessa: çok sevgili
Karmit: Rab `ın bağ
Karsu: Kar suyu, baharda dağların zirvesinden eriyerek akan su.
Işın: Bir ışık kaynağından çıkıp giden ışık çizgisi
Karadut: Siyah renkli dut.
Karyağdı: Karlı günde doğan beyaz tenli kız çocuklarına verilen bir ad.
Karima: Noble, cömert
Karsel: Karın erimesiyle oluşan sel.
Karye: Köy. Kasabadan küçük olan yerleşim yeri. Kuran’da bir çok ayette geçmektedir (Örn: Bakara 58, 259).
Karanfil: Güzel renkli çiçekler açan bir süs bitkisi.
Karmelita: Rab `ın bağ
Karissa: Okşamak
Karlyn: Freeman, adam, Ahbap
Karine: övme
Karaca: 1. Geyikgillerden, boynuzları küçük ve çatallı bir av hayvanı. 2. Esmer.
Karisa: çok sevgili
Selışın: Işın seli, aydınlık.
Kariina: bulundu
Karnaim: boynuzları
Kardan: Kar gibi, ak, beyaz, temiz, saf.
Kareena: saf, masum, f arkadaşım
Kartal: Yırtıcı bir tür kuş
Karaoğlan: Esmer renkli çocok.
Karapars: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karademir: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karakalpak: Orta Asya´da yaşayan bir Türk boyu.
Karamık: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı. - bk. Karamuk
Karaman: 1. Esmer, kara yağız insan. 2. Güneybatıdan esen yel.
Karan: 1. Kahraman, yürekli. 2. Karanlık.
Karaşın: Esmer.
Karaer: Kara yağız, esmer yiğit.
Karasal: Kara ile ilgili.
Karabükey: Güçlü güreşçi.
Karatekin: Esmer kimse.
Karabudun: Esmer milletten olan.
Karabörü: İşini iyi bilen esmer kimse.
Kartay: Yaşlı, pir.
Karakaya: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karabay: Esmer, yağız kimse.
Karatün: Karanlık gece.
Karaçar: Kötü ruhlar.
Karluk: Türk boylarından biri.
Karpos: Kâr
Karabuğra: Deve gibi boylu boslu olan kimse.
Kareem: Cömert
Karadoğan: Esmer olarak dünyaya gelen.
Karim: cömert
Karacı: 1. Gönül alan. 2. Gözetleyici.
Karmel: Bağ
Karasüyek: Eski Türklerde soylular karşıtı olan halk katmanı.
Karun: Çok zengin kimse. Kur’an’da kendisinden çok zengin olarak söz edilen ve bütün mal varlığı bir anda yok olan kişi. Kuran’da Ankebut 24, Mu’min 39, Kasas 76 ve 79. ayetlerde geçer.
Kartekin: Kar gibi saf, temiz kimse.
Sanşın: Erkek, yiğit.
Karakurt: Deneyimli esmer kimse.
Karakoyun: Uysal, ılımlı esmer kimse.
Karanbay: Kahraman, yürekli kimse.
Karin: Yakın. Yakınında olan. Yakın dost. Nail olan. Hısım komşu. Kuran’da geçmektedir. (Kaf 23-27). Japonca anime ve manga serisi Naruto’da kurgusal bir karakterdir.
Karabulut: Koyu esmer renkte büyük yağmur bulutu.
Karlukhan: Karluk boyunun hanı.
Kargı: 1. Eskiden silah olarak kullanılan, ucu sivri demirli, ağaçtan yapılmış uzun sırık. 2. Kamış, saz.
Karacakurt: Yaşlı ve deneyimli esmer kimse.
Karakuş: Kartal cinsindan kuşlara verilen genel ad.
Karayel: Kuzeybatıdan esen, genellikle soğuk yel.
Karlu: Karlı.
Karakucak: 1. Sarılma, kucaklama, kavrama, tutuşma. 2. En eski Türk güreş biçimi.
Karabatak: 1. Balıkla beslenen, gagası uzun ve sivri kara tüylü bir deniz kuşu. 2. Geleceğini düşünmeden yaşayan, savurgan.
Karaalp: Esmer, kara yağız yiğit.
Karapet: Güneş ışıklarının efendisi, güneş
Karakoç: Delikanlı, yiğit esmer kimse.
Karayağız: Koyu esmer kimse.
Karasu: Ağır akan su.
Karamuk: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı.
Karaörs: Kuvveti, güçlü kimse.
Karık: 1. Bağ ve bahçelerde sebze ekmek için ayrılan bölümler. 2. Karışık, karışmış.
Karamürsel: 1. Marmara Denizi kıyılarında işleyen küçük teknelere verilen ad. 2. Marmara bölgesinde Kocaeli’nin ilçe merkezi.
Karatay: Anadolu Selçuklu devlet adamı.
Karakan: Bir tür dağ ağacı.
Karabuğday: Tohumları için yetiştirilen bir yıllık bitki.
Kargın: 1. Taşkın su. 2. Bol, çok. 3. Doymuş, tok. 4. Erimiş buz ve kar parçalarının oluşturduğu akarsu. 5. Çağlayan.
Kardeş: 1. Aynı ana babadan doğmuş veya ana babadan biri ayrı olan çocukların birbirine göre adı. 2. Çok yakın arkadaş, dost.
Kargınalp: Coşkulu, taşkın, hareketli yiğit.
Karamut: Kara baht, kötü şans.
Karasungur: Soğukkanlı, sakin esmer kimse.
Karadeniz: Türkiye´nin kuzeyindeki büyük deniz.
Karahan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.
Karacan: Esmer kimse.
Karadağ: Bulutlarla kaplı dağ.
Kara: 1. En koyu renk, siyah. 2. Zenci, esmer.
Karhan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.- bk. Karahan
Karabey: Esmer, yağız bey.
Karacabey: 1. Esmer bey. 2. Kahramanlığıyla ün salmış bir Türk komutanı.
Karcan: Esmer kimse. bk. Karacan
Karaçay: Bir Türk kavminin adı.
Karlık: Kar kuyusu.
Karanalp: Kara yağız, kahraman yiğit.
Karaçelik: Kuvvetli, güçlü esmer kimse.
Karatan: Şafak sökmeden önceki alaca karanlık.
Kardelen: Karda yaşayabilen çiçek
Karındaş: Kardeş.
Karakaş: Gür ve kara kaşları olan kimse.
Karsten: İsa şöyle bir
Karabaş: 1. Hiç evlenmemiş erkek, bekâr. 2. Evlenmeyen rahip. 3. Kışa dayanıklı sert buğday.
Karabet: Yakınlık, hısımlık, akrabalık.
Karakoca: 1. Saçı sakalı ağarmayan yaşlı adam. 2. Büyümeden yaşlanan kavruk ağaç.
Karaduman: Siyah duman.
Karaboğa: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karataş: Siyah taş, hacerülesvet.