İsminize en uygun ismi bulmak ister misiniz?
Karsten isminin anlamı: İsa şöyle bir. Karsten ismi Yunanca kökenli bir Erkek ismidir.
Karsten İsminin Anlamı Nedir? Karsten İsminin AnaliziKarsu: Kar suyu, baharda dağların zirvesinden eriyerek akan su.
Sonten: Artık çocuk istenilmediği durumlarda konulan bir ad.
Karnaim: boynuzları
Karaca: 1. Geyikgillerden, boynuzları küçük ve çatallı bir av hayvanı. 2. Esmer.
Kardan: Kar gibi, ak, beyaz, temiz, saf.
Karissa: Okşamak
Simten: Teni gümüş gibi güzel, parlak olan.
Karmen: Kırmızböceğinden elde edilen parlak kırmızı saydam boya ve bu boyanın rengi.
Gürten: Güçlü, kuvvetli.
Karye: Köy. Kasabadan küçük olan yerleşim yeri. Kuran’da bir çok ayette geçmektedir (Örn: Bakara 58, 259).
Nurten: Teni ışık gibi beyaz olan
Kareena: saf, masum, f arkadaşım
Günten: Parlak teni olan.
Ayten: Ay gibi beyaz tenli
Gülten: Gül gibi pembe tenli
Karessa: çok sevgili
Karis: Grace;
Canten: Ruh ve beden.
Karisa: çok sevgili
Karadut: Siyah renkli dut.
Karlyn: Freeman, adam, Ahbap
Karyan: karanlık bir
Özten: Teni düzgün olan.
Karima: Noble, cömert
Karanfil: Güzel renkli çiçekler açan bir süs bitkisi.
Karakız: Esmer kız.
Karyağdı: Karlı günde doğan beyaz tenli kız çocuklarına verilen bir ad.
İpekten: Teni ipek gibi yumuşak olan.
Karmelita: Rab `ın bağ
Mahten: Ay gibi beyaz, ışıklı, parlak teni olan.
Hoşten: Vücudu güzel olan.
Karine: övme
Karsel: Karın erimesiyle oluşan sel.
Kariina: bulundu
Karmit: Rab `ın bağ
Karaoğlan: Esmer renkli çocok.
Karatün: Karanlık gece.
Karabet: Yakınlık, hısımlık, akrabalık.
Karluk: Türk boylarından biri.
Kartal: Yırtıcı bir tür kuş
Karatekin: Esmer kimse.
Alten: Kırmızı tenli kimse.
Karin: Yakın. Yakınında olan. Yakın dost. Nail olan. Hısım komşu. Kuran’da geçmektedir. (Kaf 23-27). Japonca anime ve manga serisi Naruto’da kurgusal bir karakterdir.
Karamık: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı. - bk. Karamuk
Karahan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.
Karun: Çok zengin kimse. Kur’an’da kendisinden çok zengin olarak söz edilen ve bütün mal varlığı bir anda yok olan kişi. Kuran’da Ankebut 24, Mu’min 39, Kasas 76 ve 79. ayetlerde geçer.
Karakalpak: Orta Asya´da yaşayan bir Türk boyu.
Karakucak: 1. Sarılma, kucaklama, kavrama, tutuşma. 2. En eski Türk güreş biçimi.
Karabaş: 1. Hiç evlenmemiş erkek, bekâr. 2. Evlenmeyen rahip. 3. Kışa dayanıklı sert buğday.
Yücelten: Yükselten, yüce bir duruma getiren.
Karakurt: Deneyimli esmer kimse.
Karayağız: Koyu esmer kimse.
Karabudun: Esmer milletten olan.
Karaalp: Esmer, kara yağız yiğit.
Karsten: İsa şöyle bir
Sebasten: onur saygıdeğer
Karakaş: Gür ve kara kaşları olan kimse.
Birten: Kimseye bağımlı olmayan.
Karmel: Bağ
Karakan: Bir tür dağ ağacı.
Karacabey: 1. Esmer bey. 2. Kahramanlığıyla ün salmış bir Türk komutanı.
Karabuğra: Deve gibi boylu boslu olan kimse.
Kargınalp: Coşkulu, taşkın, hareketli yiğit.
Kartay: Yaşlı, pir.
Karataş: Siyah taş, hacerülesvet.
Karabulut: Koyu esmer renkte büyük yağmur bulutu.
Karatan: Şafak sökmeden önceki alaca karanlık.
Karakoyun: Uysal, ılımlı esmer kimse.
Karanalp: Kara yağız, kahraman yiğit.
Karabey: Esmer, yağız bey.
Kareem: Cömert
Kara: 1. En koyu renk, siyah. 2. Zenci, esmer.
Karabörü: İşini iyi bilen esmer kimse.
Karabatak: 1. Balıkla beslenen, gagası uzun ve sivri kara tüylü bir deniz kuşu. 2. Geleceğini düşünmeden yaşayan, savurgan.
Karındaş: Kardeş.
Kargı: 1. Eskiden silah olarak kullanılan, ucu sivri demirli, ağaçtan yapılmış uzun sırık. 2. Kamış, saz.
Karim: cömert
Karaboğa: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karabükey: Güçlü güreşçi.
Karamut: Kara baht, kötü şans.
Karaşın: Esmer.
Karatay: Anadolu Selçuklu devlet adamı.
Kartekin: Kar gibi saf, temiz kimse.
Karasungur: Soğukkanlı, sakin esmer kimse.
Karakoca: 1. Saçı sakalı ağarmayan yaşlı adam. 2. Büyümeden yaşlanan kavruk ağaç.
Karlık: Kar kuyusu.
Karasüyek: Eski Türklerde soylular karşıtı olan halk katmanı.
Kargın: 1. Taşkın su. 2. Bol, çok. 3. Doymuş, tok. 4. Erimiş buz ve kar parçalarının oluşturduğu akarsu. 5. Çağlayan.
Karaçar: Kötü ruhlar.
Karık: 1. Bağ ve bahçelerde sebze ekmek için ayrılan bölümler. 2. Karışık, karışmış.
Karaer: Kara yağız, esmer yiğit.
Karaman: 1. Esmer, kara yağız insan. 2. Güneybatıdan esen yel.
Kösten: Ilıca.
Yeten: 1. Yetişen, ulaşan. 2. Olgun, olgunlaşan 3. Süresi dolan, günü gelen. 4. Tüm canlılar, herkes.
Karadağ: Bulutlarla kaplı dağ.
Ökten: 1. Akıllı, bilgili. 2. Kahraman, cesur.
Kardeş: 1. Aynı ana babadan doğmuş veya ana babadan biri ayrı olan çocukların birbirine göre adı. 2. Çok yakın arkadaş, dost.
Karhan: Tarihte bazı kavimlerde hanlara verilen san.- bk. Karahan
Karabuğday: Tohumları için yetiştirilen bir yıllık bitki.
Kökten: 1. Köklü, yüzeyde kalmayan, derine inen. 2. Soylu.
Karadoğan: Esmer olarak dünyaya gelen.
Karademir: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karlukhan: Karluk boyunun hanı.
Karaörs: Kuvveti, güçlü kimse.
Karasu: Ağır akan su.
Karakuş: Kartal cinsindan kuşlara verilen genel ad.
Karayel: Kuzeybatıdan esen, genellikle soğuk yel.
Karaçay: Bir Türk kavminin adı.
Çelikten: Çelik gibi güçlü, sağlam, dayanıklı kimse.
Karaduman: Siyah duman.
Karcan: Esmer kimse. bk. Karacan
Karan: 1. Kahraman, yürekli. 2. Karanlık.
Karakaya: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Gökten: Gökten, yüksekten.
Karacakurt: Yaşlı ve deneyimli esmer kimse.
Karapars: Güçlü, kuvvetli esmer kimse.
Karpos: Kâr
Karaçelik: Kuvvetli, güçlü esmer kimse.
Karamuk: Dağlarda kendi kendine biten ve ilkbaharda çiçek açan, saçma büyüklüğünde, üzüm biçiminde meyveleri olan dikenli bir bitki, çalı.
Karasal: Kara ile ilgili.
Karanbay: Kahraman, yürekli kimse.
Kardelen: Karda yaşayabilen çiçek
Karlu: Karlı.
Karadeniz: Türkiye´nin kuzeyindeki büyük deniz.
Karapet: Güneş ışıklarının efendisi, güneş
Karacı: 1. Gönül alan. 2. Gözetleyici.
Karakoç: Delikanlı, yiğit esmer kimse.
Karacan: Esmer kimse.
Karabay: Esmer, yağız kimse.
Karamürsel: 1. Marmara Denizi kıyılarında işleyen küçük teknelere verilen ad. 2. Marmara bölgesinde Kocaeli’nin ilçe merkezi.